Mare voelt zich meteen thuis in Galerie Oosthem. ‘Het klopt. Hier komt mijn werk tot z’n recht. Ook het werk van Far Wevers spreekt me aan. Hij combineerde evenals ik poëzie met beeldend werk. Ook hij was geboeid door sporen uit het verleden. Door grottekeningen bijvoorbeeld, die stammen uit een tijd waarin kunst nauw verbonden was met leven in de natuur. Ook voor hem was de plek en het weidse landschap daar een bron van inspiratie.’ Ze heeft de kunstenaar en galeriehouder niet gekend. Far overleed in 2019. Zijn vrouw Betske Salverda die de nu de galerie onder haar hoede neemt, heeft ervoor gekozen om Mare uit te nodigen voor de heropeningsexpositie.

‘Fars dichtregel Waar het gras overgaat in mos vind ik toepasselijk. Ik denk dan aan het snelgroeiende gras (in Nederland) en het langzaam groeiende mos (in Zweden). Wat hoor je daarvan? Wat zie je dan? Wat betekent dat voor de regendruppels die erop vallen? … Het is een kernregel die me bezighoudt. Ook als basis voor een dialoog met zijn werk. Ook bij de keuze voor mijn werk in Oosthem.’

In Oosthem hangen ongeveer 25 beeldende poëtische werken, die intuïtief een serie vormen. Abstracte kunst, maar altijd met een onderliggend verhaal. Veel blauw, de donkere blauwe kleur die Mare kracht geeft. Ook de raaf speelt er een rol in. In die werken komen soms dichtregels terecht. Altijd met de hand geschreven en herhaald. De regel van Far of Blauw voelen vallen aan de binnenkant van mijn huid. Soms gebruikt Mare hartslagen. Als zelfstandige taal, en om woorden door te strepen. Hartslagen lijken op herhalingen in de natuur, ze zijn nooit hetzelfde. ‘De laatste tijd heb ik ook het lef om wat meer te krassen, dankzij de raaf. Zo geregisseerd dat het echt goed gekras is.’

Mare is altijd zoekend, in allerlei opzichten. Sommige dichtregels probeert ze in wel 100 gedichten te zetten, maar staan nog steeds niet op hun plek. Soms eindigen die dan (gedeeltelijk) als onderdeel van beeldend werk. ‘Ik schets weer meer dieren en mensen. Niet direct voor mijn kunst maar om te onderzoeken wat ik kan als ik weer meer figuratief ga tekenen. In dat kader werkte ik ook weer veel met de beer, net als op de kleuterschool. Zo probeerde ik erachter te komen wat die voor mij betekent. Zweden is echt nog een land van dieren en bomen. Ook van beren. Ik herhaal vaak dingen, en let ook altijd op de klank van woorden. Beer wordt be here. Voor mij is een beer een dier dat helemaal aanwezig is, met platvoeten, een groot lijf en een grot waarin hij slaapt. Op die manier was ik bezig met het thema: wees helemaal in het hier en nu. Dezelfde boodschap als die van het gewei dat ik vond op het strand.

In haar leefwijze toont Mare respect voor de plek waar ze woont en de natuur eromheen. ‘In dit huis bevond zich zo veel papier, ook behang, van vorige eigenaren. Daar zit zo veel verhaal en tijd in, en soms ook ambacht. Dat wil ik niet zomaar weggooien. Ik verzamel en gebruik het. Ik heb ook veel lijsten gemaakt van gerecycled hout uit dit huis en kringloopwinkels.’ Ze werkt met pigmenten, waaraan ze vaak gewoon water en soms ook bindmiddelen toevoegt zodat het meer acrylverf of waterverf lijkt. Met inkt, krijt en soms ook gedroogde bladeren of veren. ‘Ook een van de basisdingen die ik gebruik is gewoon een potlood. Een goed geslepen potlood. Ik vind het mooi om daarmee bijvoorbeeld op dat blauwe pigment te schrijven. Dat geeft een soort zilverglans. Als ik moest kiezen zouden papier en potlood overblijven.’

Afscheid. ‘Wat ik maak is ook een soort levend organisme, het is nooit af.’ Maar als een werk eenmaal de deur uit is vindt Mare het fijn dat het een nieuw leven gaat leiden. Ze heeft de gewoonte om voor elk werk dat de wijde wereld in vertrekt, te gaan zitten en op te schrijven wat dat voor haar heeft betekend.