vergeten drijft een wolk voorbij,
de lucht waait over vroeger.
het komt niet terug wat is gedaan, 
de horizon blijft evengoed een lijn van niets
als een doel dat nooit bereikt wordt 
en hier aan zee ligt urenlang het strand vóór mij 
om te begaan en verderop te raken.

dit eindigt niet al ben je weg,
een zilte bries fluistert je naam, je ziel komt naderbij.
de wolk lost op en drijft zijn weg.
ik zie je staan: een trilling op het strand, meer niet, 
de verschijning komt in golven,
maar een droom waarin jij  spreekt, en níet bent vergeten.
niets blijft maar alles fluistert voort,
in schelpen die nu openstaan.

ik weet hier drenkelingen van gezonken schepen, 
bedolven, dood; elders deed hun leven er wel toe.
een jonge meeuw, al wees en schreeuwend, zwijgt als je verdergaat,
ook hij beseft dat je bent doorgegaan.
mijn zilte bries, zomaar ontstaan, 
waait stilaan verder, maar heeft wel geweten
dat hij is gehoord. ook ik kan nu weer gaan.

voorbij is iets dat nooit voor mij eindigt
je ziel drijft weg op de golven
maar jij blijft elders leven. 
wees mijn stil geweten